Cesarskie cięcie na żądanie

W Polsce z roku na rok rośnie liczba cesarskich cięć - szczególnie tych wykonywanych na żądanie pacjentki. Często nie ma rzeczywistych powodów do ich wykonania, ale jak wiadomo wszystko można załatwić, również zaświadczenie o konieczności wykonania cc. Kobiety decydujące się na cesarskie cięcie uważają to za lepszą i mniej bolesną alternatywę porodu naturalnego. "Poza sytuacjami nagłymi decyzja o cesarskim cięciu powinna być głęboko przemyślana. Mam wrażenie, że niektóre kobiety traktują ją zbyt lekko. Nie mają widocznie pełnej wiedzy o konsekwencjach zabiegu dla dalszego życia dziecka, ich samych i przyszłych ciąż." mówi prof. dr hab. n. med. Maria Katarzyna Borszewska-Kornacka w rozmowie z Karoliną Oponowicz-Żylik. Sama zanim zaszłam w ciąże uważałam za oczywiste załatwienie sobie cesarskiego cięcia na żądanie. Wiedząc zdecydowanie mniej niż teraz i borykając się z fobią (nie wiecie? zajrzyjcie tu), która utrudniała życie na każdym kroku, uważałam, że będzie to dla mnie jedyne, słuszne rozwiązanie. 

Moje podejście zmieniło się, kiedy z Tatą Tosi zaczęliśmy wybierać szpital i zgłębiać wiedzę na temat porodu. Wszak temat przestał krążyć gdzieś obok nas, a zaczął dotyczyć coraz bliższej przyszłości. Chcę czy nie, dziecko musi jakoś ze mnie wyjść. Tak to już jest, że z wejściem zwykle nie ma problemu, ba jest nawet bardzo przyjemnie, natomiast z wyjściem już trochę gorzej... Misako w jednym ze swoich postów porównała poród siłami natury do wypchnięcia arbuza otworem, w którym co najwyżej zmieści się cytryna. Porównanie bardzo mi się spodobało i chociaż my jeszcze w dwupaku, myślę, że jest bardzo trafne. 

Kończąc moje dygresje i wracając do właściwego tematu chcę Wam powiedzieć, że przyszedł moment, w którym myśli o cesarskim cięciu zupełnie mnie opuściły. Rozmowy z innymi kobietami, różnego rodzaju artykuły, fora i w końcu zajęcia w szkole rodzenia pogłębiły moją wiedzę na temat cesarskiego cięcia i porodu siłami natury. Zdecydowałam, że o wiele lepszym rozwiązaniem będzie poród naturalny. Nie będę ukrywać również, że jedną z głównych przyczyn zmiany mojej decyzji była informacja, że tną "na żywca", a nie tak jak do tej pory myślałam przy znieczuleniu ogólnym. W tym wypadku nawet moja fobia nie jest wskazaniem do cc, bo i tak będę świadoma tego, co się ze mną dzieje.

Im bliżej było rozwiązania, tym moje przekonanie o porodzie naturalnym nasilało się. Ciężko jest mi teraz wyjaśnić (nie mogę absolutnie wszystkiego zrzucać na hormony, prawda?) skąd we mnie tyle zaparcia i ogromnej chęci urodzenia siłami natury. Wiem, że się powtarzam, ale na prawdę się nie boję. Towarzyszy mi pewna obawa przed nieznanym, zdaję sobie sprawę z bólu, którego nie jestem w stanie sobie wyobrazić, a jednak chcę. Tak bardzo chcę to zrobić...

Nie byłoby jednak tego posta gdybym nie wróciła myślami do cesarskiego cięcia na żądanie. Zapytacie dlaczego... Otóż wczorajsza wizyta w szpitalu po raz kolejny skończyła się powrotem do domu z coraz bardziej słabnącą nadzieją na poród naturalny. Wszystko nadal jest wysoko, główki nie ma jeszcze w kanale rodnym (u pierworódek powinna być ok. 2 tygodni przed terminem), szyjka długa, rozwarcia brak no i 41 tydzień ciąży skończony. Ponadto tydzień temu Tosia ważyła +/- 3450g, a więc do okruszków już nie należy. Przedstawiono mi również plan działania - w poniedziałek mam zgłosić się do szpitala. We wtorek zrobią mi badania i prawdopodobnie założą cewnik w celu uzyskania rozwarcia, następnie w środę udam się na porodówkę i zostanę podłączona do oksytocyny - jeśli to nie zadziała wracam na patologię i kolejna próba odbędzie się w czwartek. Takich prób podobno może być nawet 3 - jeśli poród nie postępuje, podejmowana jest decyzja o wykonaniu cesarskiego cięcia. 

I tutaj rodzą się moje wątpliwości. Czy dam radę i będę miała siłę walczyć ze świadomością, że moje dziecko z dnia na dzień rośnie i mogę urodzić ponad 4kg Brzdąca? Pomimo, że w zasadzie każdy poród może zakończyć się cc (chociażby spadek tętna dziecka) mój z góry skazany jest na większe niepowodzenie niż, te które mają chociaż minimalne oznaki porodu (np. skróconą szyjkę). I przede wszystkim czy wytrzymam psychicznie tyle prób i całe to zamieszanie z wywoływaniem porodu...? Zaczęłam ponownie rozważać błagania lekarza o wykonanie cięcia - przyjmą mnie do szpitala, a następnego dnia będę już szczęśliwą mamą. Zamkniętą co prawda w sali pooperacyjnej, do której wstępu nie będzie miał nawet mąż, ale bez tych wszystkich przeżyć, które może zafundować mi wywoływanie porodu. Jestem w kropce, a moje zaparcie dotyczące porodu naturalnego słabnie z godziny na godzinę. 
Stworzyłam listę za i przeciw, która mam nadzieję pomoże podjąć mi decyzję. Jest to moja subiektywna ocena.

CESARSKIE CIĘCIE
Wszystko będzie zaplanowane, zabiorą mnie na salę operacyjną, podadzą znieczulenie, a po niespełna godzinie będę już mamą. Ominie mnie jednak pierwszy kontakt, opóźni się karmienie, będę musiała 2 doby spędzić na sali pooperacyjnej bez odwiedzin nawet męża, dziecko nie będzie ze mną cały czas - będzie donoszone tylko na karmienie, mogę mieć większe problemy z laktacją, blizna po nacięciu będzie mnie boleć, dłużej będę dochodzić do siebie. 

PORÓD NATURALNY 
Przeżyję coś, co z niewyjaśnionych przyczyn bardzo chcę przeżyć. Po urodzeniu dostanę dziecko na piersi, będę mogła je od razu nakarmić, mąż będzie mi towarzyszył - przeżyjemy to razem. Będę miała większe szanse na karmienie piersią i rozkręcenie laktacji, po porodzie dziecko będzie ze mną 24h na dobę. Szybciej dojdę do siebie i będę mogła zacząć ćwiczyć. Najprawdopodobniej jednak zostanę nacięta, a poród nawet po kilkunastu godzinach może skończyć się cesarskim cięciem. 

Pomimo, że w moich powyższych rozważaniach wygrywa poród siłami natury na razie jestem gotowa poddać się jednej próbie wywołania, więcej chyba nie dam rady - wszystko jednak okażę się w ciągu kilku najbliższych dni. Trzymajcie kciuki!

źródło

A jakie są Wasze doświadczenia związane z porodem? Są tu zapewne mamy po cc, po porodzie naturalnym jak i tym wywoływanym - podzielcie się swoimi przemyśleniami i doświadczeniami.