Karmisz dziecko butlą? Już Cię nie lubię!

Czy to jak karmisz jest wyznacznikiem miłości do dziecka? Czy matki karmiące mlekiem modyfikowanym są gorsze od tych karmiących naturalnie? A przede wszystkim, czy możemy wchodzić z butami w cudze życie i ingerować w tak intymną sferę jaką jest karmienie niemowlęcia? 

Zastanówcie się... Czy zaglądacie w talerz swoim znajomym albo obcym ludziom? Pytacie się co jedzą i oburzacie się, że jedzą inaczej niż Wy? Staracie się przekonać ich do żywienia w sposób jaki Wy preferujecie czy raczej w to nie ingerujecie? Prawda, że nie? To dlaczego tak usilnie próbujemy narzucić swoje racje, jeżeli chodzi o żywienie niemowląt?

Poza tym dokonujemy przecież za nasze dzieci mnóstwo innych wyborów, które wpłyną na ich późniejsze życie. Decydujemy o szczepieniach, wybieramy wiarę. Ale to właśnie karmienie jest przyczyną większości afer. Zupełnie niepotrzebnych afer...

Z przykrością zauważam fakt, że najczęściej pierwsze słowo rozpoczynające większość z nich należy do matek karmiących piersią. To one wysuwają tezy o braku miłości przy karmieniu mm, zarzucają karmienie "paszą" czy nawet trucie dzieci. Niestety matki karmiące mlekiem modyfikowanym szybko podłapują temat i afera gotowa. Z pozoru dorosłe, poważne kobiety skaczą sobie do gardeł próbując przekonać do swojej racji drugą stronę, często przy tym bluzgając i wysnuwając jakieś niestworzone wnioski. Przecież każda z nas chce dla swojego dziecka jak najlepiej, a przyczyn karmienia sztucznego jest na prawdę wiele... Począwszy od braku odpowiedniego  wsparcia laktacyjnego, przez nadal popularne mity aż po niechęć do karmienia piersią. Ale czy to na prawdę jest nasza  sprawa? Niestety wsparcie laktacyjne w naszym kraju kuleje. Położne nie są odpowiednio przeszkolone, a doradców laktacyjnych brak, nawet w szpitalach, które się nimi szczycą (chociażby szpital na Prostej w Kielcach). Ponadto mity, powtarzane niestety nawet przez lekarzy o zbyt słabym pokarmie czy produkcji niewystarczającej jego ilości. Pediatrzy, którzy twierdzą, że dziecko, które przybiera za mało musi być dokarmiane bez podjęcia żadnej walki o zwiększenie laktacji, wszystko to kończy się na butli, często podawanej przez matkę z wielkimi wyrzutami sumienia. A przecież nie od dziś wiadomo, że im częściej podawana jest butla, tym mniej pokarmu, kółko się zamyka, a laktacja powoli zanika. No i na końcu są mamy, które nie karmią naturalnie, bo po prostu nie chcą - ich wybór, nie moja sprawa, Twoja też nie!

Drażni mnie też zbytnie obnoszenie się karmieniem piersią (chociażby "karmiące cyce na ulice"). Karmienie, nawet publiczne jest dla mnie rzeczą tak intymną, że zawsze staram się znaleźć odpowiednie i ciche miejsce, zawsze gdzieś z boku i zawsze zakrywam się pieluszką. Podczas mojej mlecznej drogi zdarzyło mi się już karmić w parkach, restauracjach, samochodzie i przychodni, mam wrażenie, że często ludzie nawet nie wiedzieli co robię...

Pomimo tego, jestem jednak zdecydowaną zwolenniczką karmienia piersią no i Tośkę karmię naturalnie. Od początku wiedziałam, że tak będzie i byłam gotowa walczyć o laktację jak lwica. Wiedziałam też, że nie podam jej butli, bo tak jak przeciwniczką mm nie jestem i dla mnie cały świat mógłby karmić butelką, tak ja muszę karmić tylko piersią. Przyznam się bez bicia, że na punkcie karmienia swojego dziecka sfiksowałam zupełnie i pierwszy raz dokarmiając ją w szpitalu butelką, łzy ciekły mi ciurkiem. Na szczęście od wyjścia ze szpitala Antoninie wystarcza wyłącznie moja pierś. Uwielbiam Ją karmić, patrzeć jak się wtula, jak uśmiecha się z sutkiem w buzi żeby za chwilę go wypluć, pogaworzyć trochę, a następnie spokojnie wrócić do jedzenia. Uważam to za coś pięknego i pomimo, że nikt mnie w tym wyręczyć nie może (kategorycznie odrzuciła butelkę, próba podania mojego mleka w czymkolwiek innym niż piersi kończy się dzikim wrzaskiem) kocham to! Ale nie zawsze było tak kolorowo... Pierwsze trzy tygodnie karmienia to była męczarnia ukoronowana prawdopodobnie zastojem i gorączką sięgającą 39 stopni. Poranione i bolesne sutki, zaciskanie zębów i uderzanie nogą w stół podczas przystawiania dziecka do piersi, najogólniej mówiąc - krew, pot i łzy. Kończąc Ją karmić już myślałam o tym, że za kolejne trzy godziny znowu będzie głodna, a ja znowu będę musiała cierpieć. Nie, nie było magii, nie było miłości, był ból i chęć zapchania głodnego dzioba butlą. Ale dzięki wsparciu TT i swojemu samozaparciu udało się. Skończyło się cierpienie i zaczął się najpiękniejszy okres w moim życiu. 

I wiecie co... Połowę tego tekstu napisałam z Tosią wiszącą przy piersi. To nic strasznego, że dziecko nagle chce częściej, dłużej i więcej. Ono rośnie i tylko w ten sposób może zwiększyć sobie produkcję mleka. Jeżeli zamiast to przetrwać podamy mu butlę produkcja mleka w piersiach nie zwiększy się. 

Także Kochane, jeśli tylko chcecie dacie radę. Musicie uwierzyć w siebie i uzbroić się w cierpliwość. Musicie przygotować się na to, że dziecko będzie czasem potrzebować cyca 24h na dobę. Musicie uwierzyć w to, że nie istnieje za słaby pokarm, a Wasza fabryka jest w stanie wyprodukować wystarczającą ilość mleka. Uwierzyć w to, że możecie, a na pewno się uda!

A jeśli karmisz mlekiem modyfikowanym też jesteś świetną matką! Kochasz swoje dziecko najmocniej na świecie i robisz wszystko żeby było szczęśliwe. No, a przy okazji możesz napić się wina, którego ja nie skosztuję jeszcze co najmniej rok. No i może za to trochę cię nie lubię ;)